9 lipca 2017 roku mija 50. rocznica historycznego awansu piłkarzy Włókniarza Pabianice do II ligi. Po kilkunastoletnich staraniach środowisko piłkarskie Pabianic mogło wreszcie świętować ogromny, jak na tamte czasy sukces sportowy. Nie wziął się on znikąd, wszak w Pabianicach już w czasach zaborów kultywowano sportowe tradycje i zakładano kluby sportowe. Pierwsze z nich to: Towarzystwo Strzeleckie (1852), Pabianickie Towarzystwo Gimnastyczne (1864), Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” (1906), Pabianickie Towarzystwo Cyklistów (1906) oraz PKS „Burza” (1921), Towarzystwo Sportowe „Orlę”(1928), RKS „TUR” (1929), a także kluby żydowskie „Makabi” „Neszer” oraz „Gwiazda” (1928).
W latach 1922-1939 przy zakładach Krusche i Ender działało Towarzystwo Sportowe Pracowników Firmy – „Kruschender”.
To, byli działacze i sportowcy „Kruschendera”, w większości po wyzwoleniu pracownicy Pabianickich Zakładów Przemysłu Bawełnianego rozpoczęli starania o powołanie do życia nowego klubu. Tak powstał Pabianicki Klub Sportowy, który w 1946 roku otrzymał osobowość prawną i dał początek istnienia Robotniczego Klubu Sportowego „Włókniarz”. Działalność rozpoczęto od sekcji bokserskiej, lekko atletycznej, gimnastycznej i piłkarskiej.
Sportową rywalizację zawodnicy najliczniejszej sekcji – piłki nożnej rozpoczynali od B klasy, a po kilku administracyjnych reorganizacjach w 1951 roku rozpoczęli 16-letnie zmagania o awans do II ligi. Przez ten czas kilkanaście razy byli mistrzem i wicemistrzem okręgu, jednak do pełni szczęścia, czyli awansu zawsze czegoś brakowało (niekorzystne decyzje administracyjne, przegrywane baraże). Aż do sezonu 1966/1967, kiedy to drużyna pod kierunkiem Stanisława Barana i Bernarda Kurowskiego po raz kolejny przystąpiła do rozgrywek, z myślą o końcowym sukcesie. A tym było zajęcie pierwszego miejsca w III ligowej tabeli, co tym razem dawało bezpośredni awans do II ligi (kolejna reorganizacja)…
więcej w papierowym wydaniu „Nowego Życia Pabianic” nr 28/2017
